Aan het einde van de jaren 1950 migreerde mijn grootvader vanuit het zuiden van Italië naar België. Na een mislukte graanoogst en enkele perikelen met de boer van wie hij land pachtte, moest hij op zoek naar werk. Hij had namelijk een vrouw en twee dochters te onderhouden. In tegelstelling tot heel wat andere Italianen, waaronder zijn eigen schoonbroer, werd Michele Pergola niet verleid door de propaganda van de Belgische overheid: hij wilde zich niet zwart maken door het vuile werk onder de grond. Maar het noodlot riep. Zijn vrouw en kinderen volgden hem en de familie Pergola belandde uiteindelijk in het Limburgse steenkoolbekken. Het betekende de start van een familiegeschiedenis die wellicht niet in het rijtje van die van de Italiaantjes past, maar door eigen particulariteiten een bijzondere omwenteling kent. België was voortaan ‘het land met een dak op’.